مکانیک کوانتومی و صعود
زمان حال:
زمان حال در واقع حالت یگانگی و وحدت همه زمانهاست. وقتی قادر میشویم کاملا در زمان حال باشیم، میتوانیم به توانایی سفر در زمان دست پیدا کنیم. « اکنون» حلقه ابدیت است، که از طریق دریای زمان سفر می کند. زمان حال در واقع محل برخورد زمانهای مختلف هست و جاییست که تصمیمات برای عملی شدن، گرفته میشوند.
اساسا هویت آینده شما به گذشته برگشته است تا انرژیها را دوباره تنظیم کند که این مسئله باعث جهش های کوانتومی در آگاهی میشود. در لحظه حال، شما به همه اطلاعات هویتهای چندگانه دسترسی دارید و میتوانید واقعیتهایی را از آینده بیاورید تا در لحظه حال متجلی کنید. یک الگوی زمانی، در واقع یک ساختار انرژتیک هست که واقعیت زمان را میسازد. پس با آوردن الگوهای واقعیت مورد نظر به زمان حال، شما میتوانید آن واقعیت را در تجربه هایتان متجلی کنید.
برای درک همه تغییرات و تحولات فردی، جمعی، سیاره ای و کیهانی که در طول چرخه صعود اتفاق می افتد، لازم است که چگونگی تعامل ماده و انرژی را درک کنیم و این فقط با درک مکانیک کوانتومی میسر می شود.
مکانیک کوانتومی:
پروسه صعود که هم اکنون در حال تجربه آن هستیم، اساسا یک پروسه پیچیده کوانتومی است که همه جنبه های آگاهی یا انرژی هوشمند را در سراسر فضا و زمان کنترل و مدیریت می کند. برای درک بیشتر و بهتر در رابطه با چرخه صعود و آثارش، باید درک عمیقی از مکانیک کوانتومی داشته باشیم. چون مکانیک کوانتومی و چرخه صعود عمیقا بهم گره خورده اند و مربوط هستند.
مکانیک کوانتومی شاخه ای از فیزیک است که با یک مفهوم به نام «کوانتوم انرژی» در سطوح اتمی و زیراتمی سروکار دارد و یک توضیح ریاضی وار در مورد رفتار های ذره ای و موجی و تعامل بین ماده و انرژی میدهد. در فیزیک، یک کوانتوم در واقع کمترین مقدار هر کمیت فیزیکی است که در تعاملات انرژی و ماده نقش دارد، یا به عبارت دیگر یک بسته انرژیست.
کوانتوم در واقع برای توضیح چارچوب بنیادی سازوکار کیهان بکار میرود و توضیح میدهد که همه پدیده ها اساسا در سطوح خیلی کوچک و زیراتمی انرژی انجام میشود. در مرکز بحث مکانیک کوانتومی، رابطه ای وجود دارد به نام رابطه انیشتین- پلانک. رابطه انرژی- فرکانس انیشتین- پلانک، انرژی یک فوتون یعنی یک کوانتوم نور را به موج الکترومغناطیسی خودش ربط میدهد.
در واقع توضیح میدهد که ذرات مادی در واقع انرژی و میدان های الکترومغناطیسی هستند و مشخصات انرژتیک یک ماده را به فرکانس و طول موج مربوط میداند. این مسئله چارچوبی را برای ما ایجاد می کند تا بتوانیم یک مدل کوانتومی در سطوح زیراتمی بسازیم که از لحاظ ریاضی میتواند وجود ابعاد مختلف را توضیح بدهد.
در فیزیک، انرژی اساسا یک مشخصه از ماده است که تحت تعاملات بنیادی قابل تبدیل است، یعنی انرژی و ماده میتوانند بهم تبدیل شوند، اما از بین نمی روند و تولید هم نمی شوند. وقتی به درک کوانتومی برسیم، میتوانیم به نحوه انتقال انرژی پتانسیل از طریق ابعاد در زمان پی ببریم. مشخصات انرژی، در همه حالاتش، چه مرئی و چه غیرمرئی، مستقیما بر روی کیفیات متفاوت آگاهی ( کالبدهای روحی) و انتقال انرژی نور در ابعاد مختلف تاثیر می گذارد.
هر بعد و تایم لاین مربوط به آن، شامل ذرات زیراتمی نور هستند که با فرکانسها و طول موجهای مختلف حرکت می کنند. برای مثال، چاکراها مثل تجهیزات مغناطیسی در ابعاد مختلف کار می کنند و به شکل اتوماتیک متراکم ترین انرژیهای الکترومغناطیسی را در طیف انرژی نوری از آن بعد، جذب می کنند.
این یعنی اینکه همه مشخصه های انرژی نور، دارای تعامالات بنیادی هستند که حرکت انرژی را از جایی به جای دیگر کنترل می کنند، و کیفیات انرژی-فرکانس را در ماده برای گذشته، حال و آینده تنظیم می کنند. مثلا وقتی تصمیم می گیریم تا با انرژی نور در زمانهای مختلف باشیم، این مسئله مستقیما تکامل آگاهی ما را در هر بعدی، تحت تاثیر قرار میدهد.
انتخابهای ما لحظه به لحظه شامل احتمالات انرژتیک هست که ممکن است به بدن نوری ما آسیب بزند و یا ترمیمش کند. این مسئله نشان میدهد که انرژی-فرکانس، همه موجودات زنده را با توجه به انتخابهای شخصی و جمعی آنها در ابعاد و تایم لاین های مختلف، همزمان تحت تاثیر قرار میدهد.
با درک این مسئله که روح ما و لایه های کالبدهای مختلف ما، اساسا سطوح مختلف آگاهی و انرژی و فرکانس نور هستند، و هیچ ربطی به تعصبات و فریبهای اعتقادی ندارند، میتوانیم بفهمیم که روح چه تواناییهایی دارد. روح ما در یک بعد دیگری از فضا و زمان قرار دارد، تا وقتیکه تصمیم بگیریم به اینجا بیاوریمش و طیف نورش را وارد بدنمان کنیم.
تاثیر میدان کوانتومی بر فضا-زمان:
